خلق خلقت

خلق خلقت از اول اشتباه بود

ازدواج هابل و قابیل گناه بود

سجده فرشته بر ادم اشتباه بود

بنای عشق از اول هوس بود

سیب سرخ بهانه ای حوا بود

ساختن کشتی نوح اشتباه بود

یوسف گمگشته باز اید به کنان خیال بود

زلیخا جرمش عشق بی معنا بود

شیرین هم عاشق خسرو هم فرهاد بود

فاز کوه کندن فرهاد مصرف کرارک بود

درد من از این حرفها عاشقی نیست

از خماری و نعشگی اوارگیست

مثل گذشته ها

مثل گذشته هامون دیگه تورا نمیخوام                    دست سیاه تقدیر اینو رقم زد برام

بهار عشق مارو جفای تو خزون کرد                     قلبم خسته است و حرفات داغونم کرد

چیزی واسم نمونده جز یه مشت خاطره              دست نوشته هامو بخون دوست دارم یادت نره

                         چشماهی تو چه زیباست حیف به رنگ ریاست

                           حالا این دل پر از غم با دوروغهات اشناست

لحظه اشنایی هر لحظه روبروم                       حالا که رفتی یکبار دیدنت ارزوم

مثل سکه دوروی با عشق روبروی                  نده دلمو بازی اخرش خودت میبازی

وقتی دروغو نیرنگ حاکم بر این زمین              عشق اروم میمیره  تقدیر من همینه

اخرین فصل

اخرین فصل شکستن پشت این چراغ قرمز

                       ازتو و عشق تو گفتن دیگه هرگز

تو قفس زندونیم من دلم از زندگی سیره

 

                     خسته از ادمهای اطرافم دلم داره از دلتنگی میمیره

           تو دیگه خواستنی نیستی

          مثل رویا واس عاشق

بودنت شده یه کابوس شدی اینه دق

                  

                  تو دیگه دلت یکی نیست با قلب عا شق من

 

اخرین نبض حضورت توی التهاب قلبم

  

              حکم تیرو دادی بزن که من دریایی دردم

                              توی این سیاهی بازار تو شدی تیر خلاصم

حرمت دلو شکستی میدونی بی تو تنهامو سردم

                            

دیگه گلایه هات کهنه شده واسم

                 روی زخم های تنم تو نمک بودی یا مرحم

غزل عشق

غزل عشق تورا با شوق خواهم گفت

امشب بخاطر تو شعری تازه تر خواهم گفت

هر قدم که در این عشق پیش میرم

در عشق تو من بی باکتر خواهم شد

از این عشق من به خودم مغرورم

هر لحظه از این عشق دیوانه تر خواهم شد

دل بستن به تو چه اسان است

هر لحظه این وابستگی بیشتر خواهد شد

در عشق پر احساسم و نا ارام

من از این حس زیبا اگاهم

چگونه وصف کنم باران عشق تورا

که خیس کرده چشمهای عاشق مرا


    

انتظار دیدار

قلب من به سوی تو پر میکشد

نقاش عشق رخ تورا زیباتر میکشد

نبض احساس من با نفس تو میزند

دلتنگی هرشب به ما سر میزند

عشق تو مرا تا بی نهایت میبرد

نگاهت هر چه احساس دارم میخرد

قلب من بی تو توان طپش ندارد

زندگی بی تو برایم ارزش ندارد

ای یار من دل هوای تو دارد

هر لحظه انتظار دیدار تو دارد

بفروخت

سخن دل بسیار است و دلدار کم است

                           

                            صد گل بگفتم مرا به خاری بفروخت

هر چه احساس داشت دلم پای او ریخت

   

                        افسوس مرا به حسی تازه تر بفروخت

این است بازی روزگار و سرنوشت

                      به سپیدی عشق رو زدم مرا به سیاهی شب بفروخت

با یک جمله شکستو به صد بوسه نچسبید دلم

                      به خم ابرویش دل بستمو مرا به لبخندی بفروخت

با هر نفس او جان دادم مرا به های بفروخت

                     با امدنش تازه تر شد هوای زندگیم

رفتو مرا به هوای تازه تر بفروخت

                    با صدایش لرزه می افتاد بر اندام دلم

مرا به زمزمه ای در باد بفروخت

جاده بی انتها

جاده ای بی انتها بی همسفر

کسی ندارد از حال دیگری خبر

درختی که خشکیده از ضربات تبر

توهم بیا سهم خود را از این دل ببر

تو تنهای میسوزم او در عطش یار

شب را به صبح میرسانم گیج و خمار

دلتنگی و بی کسی قسمتم از روزگار

  من به سرنوشت باختم در این قمار

حس غریبی دارم دل سرد شدم انگار

فکری بحال خویش کن تنهایم بگذار

در دام تنهای شدم گرفتار

خاطرات گذشته را به ادم نیار

جوهرخون

جوهر خون بر قلب دفتر زندگی نوشتم        که تا ابد با تو خواهم ماند عشقم

نوشتم اسم زیبایت را بر قلبم                     که بی تو من تنهاو بی کسو سردم

                    نوشته ام این چند جمله را بر تن زندگی به یادگاری

                                مبادا در گذر زمان مرا از یاد ببری

نوشتم در هر گوشه این دفتر پر برگ             که ترکت نخواهم کرد حتی بعد از مرگ

 عشق لذتش به روسوا شدن است             به انگشت نمای این و ان شدن است

                        نوشتم در این فصل از دلدادگی از وابستگی

                      که خیالت راحت پاک نمیشود این فصل از زندگی

در این زمانه که عشق تحملش ساعت دارد         قلب من وفادارترین عشق عالم را دارد

 

                      خون خشکیده اما قلبم هنوز حرف دارد

                  مانده تا بگوییم با تو بودن چه حس زیبایی دارد

تو و من

تو یه دریا من یه ماهی        تو یه جاده من یه راهی

تو خدای من یه بنده         که روزگار بهش میخنده

تو اسمونی من یه ستاره     که جز مرگ راهی نداره

تو یه شاهی من یه بنده     تو بهاری من خزونم

تا قیامت به پات میمونم      تو یه کوهی من یه دره

تو یه درختی من یه شاخه    تو یه دشتی من یه سبزه

تو زمینی من یه تیکه سنگ     واس دوباره دیدنت همیشه دل تنگ

تو زمستونی من یه گلوله ای برف    بیا بشین کنارم که پر حرفم حرف

اگه تو

اگه تو اسمونی زمین زیر پاهت منم

که واس به تو رسیدن دل به دریا میزنم

اگه تو چشمه باشی منم برات رود میشم

هروقت ارزو کنی مثل غول دود میشم

اگه تو دریا باشی منم برات ساحل میشم

تو نمیه گمشده دلم با تو کامل میشم

اگه تو خزون بشی منم مثل برگ میشم

وقتی دوری ازم واست دلتنگ میشم

اگه تو تابستون بشی منم میشم ظهری قشنگ

بگذر از خطای من نشو یک تیکه سنگ

اگه تو زمستون بشی منم میشم برفی سفید

ای وای چه زود شعرم به اخر رسید

ای کاش میشد

کاش میشد شرنوشت را تغییر داد

کاش میشد عشق را ترجیح داد

کاش میشد جدایی را تنبیه کرد

کاش میشد مرگ را تمدید کرد

کاش میشد درد را تقسیم کرد

کاش میشد تفریق را تصحیح کرد

که میشد از انچه هست به درستی تقدیر کرد

کاش میشد خدا را هم باز  خواست کرد

کاش میشد انسانیت را ترویج کرد

کاش میشد

سرنوشت را با عشق

عشق را با محبت

محبت را با قلب جمع زد

کاش حاصل این جمع ما میشد نه من

روزی که بهم رسیدیم

روزی که بهم رسیدیم        گفتی بارون خبرم کرد

              قاصد عشق تورو همسفرم کرد

روزی که پیش تو بودم      همه عشقم مال تو بود
   
   پشت این پنجره بازتو نگاهت خیره به من بود

فکر میکردی که نمیشه    بهارو فروخت به پاییز

    مگه میشه که نگاهت بشه از کینه لبریز

یه روزی میاد که بارون     مثل شبنم روی شیشه
 
    بنویس واس چشمات عاشقتم تا همیشه
    
       اما تو نگاهت خیره به جای دیگه است

شاید اون پنجره باز     رو به یه باغ دیگه است

زمستون بود ما دوتا

زمستون برف بود ما دوتا

سنگینی هوای عشق بود ما دوتا

انگاری یه حسی جون گرفته بود بین ما

دستامو بگیر بریم تا اوج ابرا

اولین قرار سکوت بود انتظار

لحظه ها پر از اضطراب دلهای بی قرار

تو از عشق گفتی از وابستگی

من از ترس جدای از تنهای

تو از عادت گفتی و دلدادگی

من از عشق در یک نگاه گفتم به همین سادگی

شب

       باز من ماندم تاریکی شب                     صدای نفس های خسته ای یک مرد

افکار شکسته ام در دل تاریکی شب               دوتا دوست خیالی از جنس ترس

                       روزهای که رنگ حقیقت میگیرن در دل تاریکی شب

                                 سرم را ارام بر زمین میگذارم

                        سنگینی دغدغه هایم داد زمین را در اورده است

سکوتت را با کسی قسمت کن                 کمرم تاب این همه فشار را ندارد

زمین هم دیگر جای برای من ندارد              زمان پر کشیدن به اسمان است

                       اسمانی که وسعتش به اندازه قلب توست

                  چه قلب بزرگی داری که اینگونه مرا تنها گذاشته ای

همه ای خوب هارو نمیشود باهم داشت      اما میشود همه را به خوبی نگهداشت

رهایم کن دیگر توان ایستادن ندارم             زمان دراز کشیدن است خواب عمیق 

                       همانند نگاهت وقتی که ترکم میکردی

                       میشد از اعماق نگاهت جدای را حس کرد

نمیدانم

نمیدان من گمراهم یا انها اگاهی بسیار دارند

نمیدانم در این بازار من کهنه جنسم یا انها چشم بازرند

نمیدانم تنهای نگ است یا انها یار بسیار دارند

نمیدانم با یکی بودن کم است یا انها شوق بسیار دارند

نمیدانم شاد بودن ار است یا انها اندوه بسیار دارند

نمیدانم رسم عاشقی این است یا انها رسم دیگر دارند

نمیدانم  ندانستن عیب است یا انها دانش بسیار دارند

نمیدانم من رو به قبله نیستم یا انها قبله ای دیگر دارند

نمیدانم از ندانستن بی خوابم یا انها خواب شیرین دارند

نمیدانم حجم این ندانستن ها بسیار است یا انها ظرفیت بالا دارند

نمیدانم راه زندگی این است یا انها راه دیگر دارند

نمیدانم انسانیت سخت است یا انها میل به حیوان بودن دارند

نمیدانم نمیخواهم که بدانم

بیا نگارم باش

بیا نگارم باش

بیا تو یارم باش

در این شب تاریک

چراغ راهم باش

بیا بساز از من عشقی تازه

صدای ما باهم ترانه میسازه

صدای پر خواهش

ازت میخواد سازش

ترانه سازه این عشق

برای این تفسیر

بیا از این عشق

برام بساز تقدیر

یادواره سکوت من

یادواره سکوت من پر از درد و غمه

یک دفتر یک کتاب برای نوشتنش کمه

برای همه ای اون خاطرها برای این قلب تنها

برای همه ای اون حرفها برای اون وعده ها

برای چشم های که هنوز تو بهت انتظار

برای قلبی که هنوز بی قرار

برای شکستن طلسمی که سالهاست لبامو بسته

یادواره سکوت من هرچی که تو این شعر نوشته

بعضی هاش خوب بعضی هاش زشته

دست خط افکار شکسته خودمه

نه بازی سرنوشت نه کار روزگاره

یادواره سکوت من اقیانوس ابی

کاکتوس های قلابی وعده های واهی

امواج طلای رد پای ماهی

از اخرین بوسه میپرسی

از این سکوت که اگاهی

love

تقدیم به تو

تقدیم به تو که بهترینی

تقدیم به تو که زیباترینی

تقدیم به تو ای نازنینم

تقدیم به تو تمام زندگیم

تقدیم به که هم نفسی

تقدیم به تو که تنها کسی

تقدیم به قلب پاکت

تقدیم به چشمای نازت

تقدیم به تو تمام هستی من

تقدیم به تو همراه همیشگی من

صدای قلبت

زندگی بی تو معنی ندارد

تو تنها دعای قشنگ منی